Ik ga op reis en ik neem mee ...

Zojuist heb ik anderhalve kilo drop gekocht, een doos hagelslag en melkpak schuddebuikjes. Als je dit blog leest, heb ik alles waarschijnlijk net uitgedeeld aan de kinderen van T en HW. Best een rare actie want ik ben zo'n zuurpruim die vindt dat je kinderen niet teveel moet laten snoepen. T en HW waarschijnlijk ook maar ik weet zeker dat ze zullen juichen en een zak voor zichzelf proberen te bemachtigen. Want drop missen ze het meest daar in Canada, vertelden ze wel eens.

Wekenlang kon ik er online niets over zeggen want het moest geheim blijven voor T - en ik was er nog wel zo vol van: ik ga naar CANADA! A en ik zijn uitgenodigd door HW. T weet van niets en denkt dat ze haar schoonouders van Vancouver International gaat halen. En dan staan wij ernaast! A en ik, twee NL-vriendinnen die al het al 20 jaar zonder T moeten stellen. 

'Dat wordt janken' zei zoon M met een kennersblik toen ik hem vertelde wat de plannen waren. Hij had er zichtbaar lol in. 'Misschien' zei ik, want je moet die pubers nooit gelijk geven. T werd gisteren 50. Een half leven geleden, ontmoetten we elkaar op de avond-HEAO in Den Haag. In die tijd was dat vier jaar lang, drie avonden in de week naar school, naast je een fulltime baan. Dat schiep een band. HW was toen al T's echtgenoot en vond het na een jaar welletjes. T was meer op school dan thuis en als ze er wel was, moest ze studeren. Er was maar één manier om daar geen last van te hebben: meedoen. HW had een speciale tactiek om gelijk met ons klaar te zijn - de eerste twee jaar in één jaar proppen (ook naast een fulltime baan) - en zo gingen we gezellig met z'n allen nog drie jaar naar school. Ik was vrijgezel en bracht veel tijd bij hen door. We grapten wel eens dat HW ons beider echtgenoot wel leek, zo vaak hing ik daar op de bank. 'Kom', zeiden we dan bij een borrel tegen elkaar, 'we moeten naar huis, HW heeft het eten al klaar'. We hebben in die tijd vaak afgezien, lijkt mij, maar ik herinner me vooral de lol die we samen hadden.

Op een mooie dag gingen T en HW op vakantie naar Canada en kwamen terug met de mededeling ze dat ze daar gingen wonen. Wonen?! Hoezo? Het was er zo mooi zeiden ze, zo wijds, de mensen waren zo vriendelijk en de natuur was zo prachtig. Ik haalde mijn schouders én mijn wenkbrauwen op. De Veluwe was toch óók mooi? Waarom gingen ze daar niet wonen? Dus toen ze zich eenmaal gevestigd hadden, moest ik er wel naar toe om te zien wat ze daar in hemelsnaam te zoeken hadden. En al na drie dagen zei ik tegen B, op wie ik net verliefd was en waarmee ik door een roze wolk naar Vancouver was gevlogen om T en HW's nieuwe homeland te zien - in januari nota bene: 'zullen we hier gaan wonen?' Want het was er inderdaad wijds, prachtig en geweldig. Zelfs in de winter.

In 2008 of zo, vloog ik met G en de jongens naar Canada. En ook wij fluisterden tegen elkaar: 'als de kinderen de deur uit zijn, gaan we hier wonen hè?' Want we snapten wel dat je daar met een samengesteld gezin niet mee aan hoeft te komen en het voor de kinderen niet leuk is om te horen dat je wilde plannen ná hen hebt. Maar wij zijn geen echte globetrotters en na een paar maanden zachte klei onder de voeten, dachten we niet meer aan het plan dat we in die heerlijke hot spring hadden uitgedacht. En het was hier ook best mooi.

Nu vlieg ik dus voor de derde keer naar Canada, dit keer zonder man(en), omdat HW mij (en A dus) heeft uitgenodigd voor een verrassingsfeest voor T. Als ik dit blog online zet, hebben we T's verbaasde gezicht al gezien en zijn we in Vernon aangekomen. De drie vriendinnen (A is overigens een vriendin van voor mijn tijd. A en ik kennen elkaar alleen van de hoogte- en dieptepunten in T's leven zoals het examenfeest en de begrafenis van haar vader) worden er een paar dagen op uit gestuurd zodat HW in alle rust het feest kan organiseren. Mijn mooiste jurk gaat zo in de koffer want de twee Dutchies gaan daar natuurlijk wel even acte de présence geven. Drop is niet het enige dat ze missen.

T I P

----------

Neem net als ik een reproductie van mij als cadeau mee naar het buitenland. De koker stop je vol met andere spullen zodat je geen kofferruimte verliest.