Hij zei 'ik hou van jou' en ik antwoordde: 'ik ook van hou'. 'Dat vind ik fijn', zei hij en zweeg even. Ik dacht er ook over na. Was dat fijn? Het was een man die ik heel lang geleden had ontmoet. Hij viel op mij en liet dat merken met een ongewone attentie. Ik was ziek en hij liet me een boek bezorgen met een brief waarin stond dat hij altijd te veel kookte en graag een stamppotje kwam brengen zodat ik snel kon aansterken. Ik was zo ziek dat ik het boek vergat en gevleid genoeg om zijn brief te beantwoorden toen ik weer beter was. Ik was net verliefd op Maurits' vader en was aangenaam verrast door zijn aandacht, maar er was geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om op zijn avances in te gaan.
Door de jaren heen bleven we elkaar tegenkomen. Elke keer was er een klik en elke keer waren we 'bezet'. We trouwden met andere geliefden, kregen kinderen en hij verhuisde zelfs naar een ander continent. Niets dramatisch – we zijn allebei gelukkig met onze partners en ons leven, maar als hij in Nederland is, eten we samen een hapje en fantaseren we soms even over hoe ons leven eruit zou hebben gezien als de dingen anders waren gelopen. Dan lachen we om onszelf en koesteren we de band die we ongemerkt toch hebben gekregen. En na 20 jaar houden we dus ook wel van elkaar, denken we. Op een bepaalde manier.
Hij vroeg: wat is 'houden van' eigenlijk voor jou? Mijn antwoord was wat onvoorspelbaar, vermoed ik. Houden van heeft volgens mij namelijk veel minder met de ander te maken dan die ander zou willen. Ik denk dat je niet van íemand houdt maar dat je houdt van wat diegene met je dóet. Je houdt van het gevoel dat de ander jou geeft, van de betekenis die je door hem krijgt. Je ziet jezelf door de ogen van iemand jou geweldig vindt en daar krijg je dat roze-wolk-gevoel van: ik moet wel geweldig zijn want hij zegt het de hele tijd – hij wil alles met mij doen omdat ik het leukste gezelschap op aarde ben – hij helpt me omdat hij mij zo lief vindt. De waarheid is dat hij een positiever reactie van jou terug wil. Hij wil dat jij hèm geweldig vindt. En hij helpt je om je nóg meer liefdeskreten te ontlokken. Want jij bent net zo'n roze spiegel voor hem als hij voor jou.
Daarom is het ook zo makkelijk om te stoppen met houden van. Zodra hij jou niet meer op de eerste plaats zet, slaan de stoppen door en kan de liefde zelfs omslaan in haat. Hoe kan dat? De persoon zelf verandert toch niet? Heel simpel: je krijgt van hem geen fijn gevoel meer over jezelf maar een rot gevoel omdat hij iemand anders meer waardeert dan jou. En dat zegt iets over jou, vind jij. Je bent niet meer de leukste en de liefste. Híj verandert niet maar jij! In zijn spiegel althans. Houden van is dus niets meer en niets minder dan positieve reflectie. Zodra die omslaat in negatieve reflectie, is het gedaan met de liefde.
En de liefde voor je ouders, je kind? Volgens mij is dat positieve reflectie in het kwadraat. Je ouders zijn de eersten die jou een spiegel voorhouden. Je bent afhankelijk van ze dus die ouderspiegel is heel belangrijk voor je. Zo belangrijk dat je je niet meer kunt losmaken van het beeld dat je ouders je van jezelf laten zien. Dat hun spiegel bol staat van eigenbelang is voor jou onzichtbaar door je afhankelijkheid. Zelfs als je er achter komt dat de spiegel van je ouders enigszins vervormd is, blijf je je best doen er goed in uit te komen. Ook als ze er allang niet meer zijn.
Ouders doen er op hun beurt alles aan om een kwaliteitsouder te zijn want die willen net als jij ook maar één ding: een goed gevoel over zichzelf. En ouder zijn is een mooie graadmeter - van een goede ouder zijn, krijg je pas echt een goed gevoel. Jij bent hun spiegel. Als het goed gaat met jou, halen zij opgelucht adem. Maar als jij faalt, hebben zij óók gefaald ... En omdat jij hen dat laat zien, nemen ze jou dat kwalijk. Dan lijkt het zelfs alsof ze niet van je houden en volgens mij is dat ook zo. Je houdt niet van de persoon maar van het gevoel dat iemand je geeft, of dat nu je kind is, je moeder, je geliefde of je misgelopen liefde. Het gaat om de positieve reflectie. Als je de mensen om je heen goed zijn in positief reflecteren, heb veel mensen om van te houden. En als je zelf lekker positief reflecteert, is het of de hele wereld van jou houdt.
Best leuk dus, dat houden van. Als je het zo bekijkt. Of juist niet? Hoe zit houden van volgens jou in elkaar?
T I P
--------------
Wij (z)aten bij PLLEK, een hippe hotspot op de al even hotte NDSM-werf in Amsterdam. Een aanrader en al helemaal bij mooi weer want ze hebben een flink stadsstrand mét ligbedjes, aan het IJ en met een prachtig uitzicht op Amsterdam centrum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten