'Doe jij ook eens zo'n proefexamen mam'. M had een blos op zijn wangen van het slaapgebrek. 'Als ik gedoucht heb en aangekleed ben', zei ik, want mijn koffie was nog niet op en ik had er helemaal geen zin in. Je begrijpt wel waarom. Vriend R viel hem bij. 'Ja, doe nou maar, kunnen we lachen.' R logeerde bij ons om M te ondersteunen bij het leren. R zag er nog best wakker uit.
Een kwartier eerder was ik slaperig de woonkamer in gelopen. Het was half acht, woensdagochtend, meivakantie. Zoonlief zat rechtop aan de keukentafel achter zijn laptop. R lag onderuitgezakt op de bank en streelde mijn iPad. 'Jullie gaan me toch niet vertellen dat …' 'Nee hoor', viel R mij in de rede, 'we zijn gewoon naar bed gegaan'. Zoonlief klikte geconcentreerd verder. Ik stelde de koffiemachine in en keek om me heen. De tafel was bezaaid met pakken dubbelfris, snoeppapiertjes en shag. Uit de laptop kwam een blikkerige stem die verkeersvragen stelde met de verkeerde intonatie. Toen de koffie was doorgelopen mompelde M: 'yes, gehaald!'. 'Hoeveel proefexamens heb je gedaan', vroeg ik. 'Zevenendertig', zei M afwezig. Mijn hersenen begonnen langzaam te werken. 'Jullie zijn helemaal niet naar bed geweest hè?' 'We hebben wel een uurtje geslapen', zei M. 'In de stoel en op de bank', voegde R enigszins beschroomd aan toe. 'Hoeveel proefexamens zijn er eigenlijk?', vroeg ik. 'Vijftig', antwoordde M.
Natuurlijk vond ik dat je uitgeslapen naar je examen moest, dat je uitgerust moest zijn om goed te kunnen nadenken en dat je sowieso geen nacht kon overslaan. Zeker niet vóór the big day. Maar dat zei ik niet. Ik zei 'ja' toen M vroeg of ik hem om tien uur wilde wekken zodat hij ook de laatste proefexamens nog kon doen. Hij was gezakt voor negenendertig. Het was half negen.
De afgelopen zomer had ik geleerd dat my way niet (meer) the high way was. Ik had mijn zoon jarenlang begeleid bij zijn schoolwerk, regels gesteld ten aanzien van thuiskomen, roken en drinken en een hoop tranen gelaten. Want het was niet makkelijk, zo'n puber in huis die een hekel had aan school, nergens over wilde praten, matige cijfers haalde en voor de tweede keer bleef zitten. Boos hief ik mijn vinger naar hem op en beet hem toe dat hij kon rekenen op een nóg strenger regiem. Hij knikte. Wat moesten we anders?
Toen het nieuwe schooljaar dichterbij kwam, vroeg ik me af hoe ons leven eruit zou gaan zien onder zo'n extra streng regiem. Hoe zou ik die rol gaan vervullen? Moest ik nog vaker er nog harder politieagentje spelen? Wéér met de mentor praten over het feit dat hij de lolbroek uithing in de klas? In februari zou hij achttien worden. En dan? Zou hij überhaupt op school blijven? Wilde ik al die moeite nog wel doen? Eigenlijk had ik er schoon genoeg van … Had ik mijn taak niet al vervuld?
Opeens werd het me duidelijk. Het was mooi geweest. M had zijn havo-diploma kunnen hebben. Hij had zijn tijd gehad. Hij mocht het zelf gaan doen. Als hij echt hulp nodig had, zou ik er voor hem zijn maar ik ging niet meer met de mentor praten over zijn gedrag en al helemaal niet meer vragen of hij zijn huiswerk wel gedaan had. Ik kreeg acuut goede zin. Zó gingen we het doen.
M moest even wennen - de eerste twee weken was hij niet aanspreekbaar. Ik had hem in de steek gelaten. Nu stelt hij mijn aanpak als voorbeeld bij zijn vrienden. Hij leert op zijn eigen manier en dat werkt. Het theorie-examen heeft hij gehaald, in één keer. Ik durf te wedden dat hij volgend jaar gewoon zijn havodiploma haalt. En dat ik dan weer in tranen ben. Maar dan van geluk.
T I P
---------------
Laat het los. Wat het ook is, laat het los. Er hoeft alleen maar een hoop liefde in, meer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten