Moeders wil is wet - wen er nou maar aan

Mijn moeder belde een paar weken geleden met een verzoek - zoals zij het noemde: 'ik heb een idee en jij moet het uitvoeren'. 'Dat is goed', zei ik, nog voor ik wist wat het was. Heel ingewikkeld kon het niet worden. Mijn moeders wensen waren gekrompen in de loop van haar leven. Net als zij. Daarnaast had ik geleerd dat het veel handiger is om je moeder gelijk te geven. Daar had ik 45 jaar over gedaan, maar beter laat dan nooit. Zoon L is veel slimmer. Die was krap 16 toen hij liet vallen dat je nooit tegen volwassenen in moest gaan. 'Dat verlies je altijd', zei hij serieus, 'je kunt ze beter gelijk geven en dan doen wat je zelf wilt'. Hij ging om een incidentje op school. Leraren zijn even onredelijk als ouders. Je doet zo je best en toch is het niet goed. 

Wat mijn moeder wilde was een familielunch. 'Want', zei ze, 'de kerst is helemaal verkeerd gelopen (mijn vader stierf) en jullie hebben je verjaardagen niet gevierd (M en ik zijn allebei in februari jarig. M werd 18 maar we konden geen geschikte datum vinden omdat hockeyfeesten ook belangrijk zijn, mijn broer vaak in het buitenland is voor werk en mijn nichtjes toevallig ook watermannen en vissen zijn die wél op tijd hun feestjes aankondigen).' Een ander argument was dat de overgebleven opa's en oma's nu zo oud werden dat je niet lichtzinnig meer kon omspringen met een gemist familie-evenement. Dat mijn moeder zelf haar verjaardag nooit viert (een maart-vis, ik mag dan zelfs niet op de koffie komen) en in december nog tegen mij riep dat ik de pest kon krijgen met m'n kerst (omdat ik me liet verleiden haar toch voorzichtig iets te verwijten) bracht ik maar niet te berde. Ook haar waarom-vraag, als ik bij haar langs wil komen, leek me geen argument. Dus zei ik 'natuurlijk mam, leuk, dat doen we! Wie moeten er allemaal komen en wanneer?' want familie is bij ons een rekbaar begrip.

'We doen het op Moederdag', had ze al gepland, 'want dan moet iedereen toch al op familiebezoek en dat kunnen we dan mooi combineren. Alle moeders bij elkaar. Zo hoeft niemand een ander weekend op te offeren. Jullie hebben het allemaal druk en verder toch geen tijd.' Voor mijn vijfenveertigste riep ik op zo'n moment gefrustreerd 'hoezo geen tijd? Heb ik ooit gezegd dat ik geen tijd voor je heb?!', maar dat doe ik dus niet meer. Tegenwoordig geef ik gewoon een compliment: 'goed bedacht mam, fijn dat je zo aan ons denkt', en luister ik aandachtig naar haar plannen. Echt hoor, dat werkt. Je moeder wordt er gezellig van en winnen doe je toch niet.

'Het kan toch wel in die fabriek van jou', gaat ze verder, 'we zijn met zijn zeventienen. Daar hebben we ruimte genoeg en kan iedereen zo hard lachen als hij wil.' Mijn moeder is nogal luidruchtig als ze het naar haar zin heeft. 'Zeker' hoor ik mezelf zeggen, 'prima idee. Ik verzet de proefdraaimiddag van ons nieuwe evenement wel, geen probleem', want ze was kennelijk vergeten dat we ook niet op hoefden te komen op Moederdag ('allemaal commercie'). Blij gaat ze verder: 'ik betaal maar jij moet dus de boodschappen doen. Niks bijzonders hoor, gewoon een koude lunch. Broodjes en beleg. Meer niet. Dat kun je 's ochtends wel even halen. Ik heb liever dat jij dat doet want jij regelt wel vaker een lunch voor grote gezelschappen en weet precies hoeveel je nodig hebt. Dan blijft er ook niet zoveel over. (Was dat een compliment?) Ik bel je broer, nodig jij dan je schoonmoeder en Geert's zus uit?'

Het kon ook te gek.

'Het is jouw lunch mam', opperde ik moedig, 'ik doe de boodschappen, jij de uitnodigingen'. Stilte aan de andere kant van de lijn. Ik hoorde haar denken 'buiten m'n comfort-zone … maar ze heeft een punt'. 'Goed', gaf ze toe, 'maar jij belt Geert's vader.' Overrompeld door de overwinning ging ik akkoord. Natuurlijk.

(Het telefoontje met Geerts moeder leverde haar een gezellig telefoongesprek van een uur op waarin ze de enthousiaste reactie op haar voorstel zelf in ontvangst kon nemen. Win-win, zeg ik, soms is een beetje tegengas best zinvol. Maar dat terzijde.)

Uiteindelijk bleek niet iedereen op Moederdag te kunnen dus 'offerden' we toch maar een ander weekend op. En zo kwam het dat we afgelopen zaterdag alle zeventien gepikt en gesteven om 13.00 uur op de fabrieksstoep stonden, met goede zin, een zelfgemaakte quiche en brownies (Geerts moeder), home made chocoladetruffels (Geerts zus) en twee prachtige boeketten (van schoonzus en haar zus) voor de gastvrouw. Dat was ik, want ik had tenslotte de soep gemaakt (eigenwijs!), de boodschappen gedaan, de studio opgeruimd en een gezellig buffet klaar gezet. Bijna allemaal op zaterdagochtend.

Natuurlijk werd het een heerlijke 'extended' familiemiddag. Iedereen had het naar zijn zin en wilde weten wanneer de volgende lunch was.

Dat hadden we dus best goed geregeld, hè mam?

T I P
-------------
Geef je moeder gelijk en organiseer je familie- of zakenlunch in Studio KADZ met uitzicht op de Zaan. Er zijn 24 zitplaatsen aan tafel maar in buffetvorm is er ook genoeg plek voor een wat groter gezelschap. Als je wilt, doe ik de boodschappen en maak ik soep, maar je kunt het ook allemaal zelf meenemen. Voor een sjieke lunch of een kookworkshop kun je beter naar KookaandeZaan gaan, de  kookstudio op de begane grond. Daar is zelfs een steiger voor de deur waarop je een viswedstrijdje kunt houden. Bij de fabriekers Iris Vogt en Karin Seine op de derde en vierde etage volg je een schilderworkshop waarbij je meteen je innerlijk kunt onderzoeken en bij Marja Schilt, in het andere uiteinde van de fabriek, leer je edelsmeden en werken met zilverklei. Indien gewenst maken we interessante combinaties.
En je kunt inderdaad best wat herrie maken in de fabriek. Dat had mijn moeder goed gezien.