Maar een paar jaar geleden was het opeens over, die hang naar dramatiek. Verwikkeld in het zoveelste verschrikkelijke levensverhaal kon ik dat drukkende gevoel niet meer verdragen. Ik wilde licht en luchtigheid. Als ik toch bezig was me aan de werkelijkheid te onttrekken met een boek of een film, wilde ik een wereld waarin alles kon en mocht. Ik wilde een happy end – ik wilde Richard Gere die met Jennifer Lopez het beeld uit danste in plaats van te sterven als Jack Sommersby naast Jodie Foster. Ik wilde mee-swingen, niet meer mee-huilen.
Was het de leeftijd? Ik had me altijd afgevraagd wat er met je gebeurde als je volwassen werd. Was dit het?
Op de terugweg van Delft dacht ik na over de woorden die ik op de heenweg in de kaart voor vriendin Chantal had geschreven. Ik was naar haar boekpresentatie geweest en wist dat er iets niet klopte aan wat ik haar had willen zeggen. Chantal had geblogd over haar leven als borstkankerpatiënte en daar was nu een boek van uitgebracht. Ze was gewoon begonnen, ruim een jaar geleden, om haar familie en vrienden op de hoogte te houden van haar situatie. Ze maakte elke dag een selfie en blogde bijna wekelijks over wat de ziekte en de behandelingen met haar deden. En met haar gezin. En dat had ze op zo'n indrukwekkende manier gedaan dat daar dus een boek van was gekomen. Chantal bekeek de dingen met realisme en harde humor en had zelfs in de zwartgalligste periode van haar leven bijna elke episode afgesloten met een positieve gedachte, een grap of een advies. Dat zei de uitgever in zijn de speech bij de presentatie. Ik kon me er alles bij voorstellen, zo kende ik Chantal. Maar zelf had ik er vrijwel niets van gelezen. Na het eerste blog was ik stilletjes afgehaakt. Een jaar lang heb ik me afgevraagd waarom.
In de kaart had ik geschreven dat ik het boek wel zou kopen maar niet ging lezen. Dat wist ik al dus daar wilde ik liever eerlijk over zijn. 'Ik kan niet goed uitleggen waarom', schreef ik, 'maar het voelt als 'ik kan het niet aan'. Wat ik bedoelde, realiseerde ik me op de terugweg, is 'ik wil het niet weten'. Het was goed gekomen met Chantal en daar was ik elke aardse én bovenaardse kracht dankbaar voor, maar ik wilde niet weten door welke hel ze gegaan was. Niet tijdens en niet daarna.
Door haar blog kwam het te dichtbij denk ik. Als het niet goed met iemand gaat met iemand waar ik om geef, krijg ik de onweerstaanbare behoefte om troostende mails te sturen, eten te koken, het huis te soppen, met de kinderen op pad te gaan en manlief te steunen. Ik denk dan serieus dat het zonder mij niet goed komt. Maar ik wist ook dat dat er niet inzat. Dochter S en zoon B zoals Chantal ze noemt in haar blog, kenden mij nauwelijks en Delft was niet om de hoek. De zorg voor mijn vader en mijn eigen gezin viel me soms best zwaar en ik had al aardig wat mensen om mij heen die in een crisissituatie zaten. Daar deed ik ook al te weinig voor. Dus ging ik voor de oplossing die het meest voor de hand lag: mijn kop in het zand steken en wachten tot het over was. Via facebook hield ik in de gaten welke kant het op ging met Chantal en haalde opgelucht adem toen haar chemo's over waren en haar laatste behandeling werd gevierd. Pjoe, ze had het gered. Zonder mij. Wat een kanjer!
Chantal heeft mij niet kwalijk genomen dat ik er in die moeilijke periode net zo weinig was als in de jaren daarvoor. Onze vriendschap stond al in de spaarstand door het leven dat aan ons begon te trekken toen we volwassen werden. De zorg voor het gezin, je ouders, je werk, je relatie, je huis, je tuin … Ik was gewoon weer welkom op haar boekpresentatie, net als op alle verjaardagsfeesten die ze had georganiseerd en waar ik ook niet was geweest (te druk, te ver, te moe).
De boekpresentatie was de leukste presentatie ooit. De horecagelenheid barstte zowat uit zijn voegen van de enorme hoeveelheid vrienden die speciaal voor Chantal waren gekomen. In haar speech bedankte ze iedereen voor alle hulp die ze had gekregen, alle kaartjes, mailtjes en lasagnaschotels. Weer haalde ik opgelucht adem. Anderen hadden mijn taak dus gewoon overgenomen. Pjoe ...
Misschien lees ik Chantals boek nog wel eens - in het bejaardentehuis of zo, als ik over niets anders hoef na te dan het weekmenu of het moment waarop ik naar de kapper moet. Dan kan ik het misschien wel weer aan. Tot die tijd luister ik er naar. Chantal heeft voorgedaan hoe dat moet. Kijk maar op haar facebookpagina.
T I P
---------------------
Chantal Deen's boek heet Gewoon K en is te koop bij boekhandel Thyuser in Delft of online bij op haar eigen website Gewoon K en bij bol.com. Als ze het voor je signeert schrijft ze er iets leuks bij. Maar dan moet je wel de mazzel hebben bij een signeersessie te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten