Verzetten heeft geen zin - hoe de dag een ándere gewenste uitkomst kreeg

Vandaag ging het gebeuren. Eindelijk, na weken - of is het al maanden? - zou ik, vroeg in de ochtend, naar de studio gaan en mij de de hele, eindeloze dag, bezig houden met de schone kunsten. Ik zou korte metten maken met 'andere prioriteiten' en me nergens door laten afleiden. Tot het ontbijt - cornflakes met rozijnen en gewone melk, want de geitenmelk was op - ging het goed. Tot hè.

Die geitenmelk moest natuurlijk even op het boodschappenlijstje, samen met de gewone melk want die had ik nu ook opgemaakt. Al lepelend opende ik Buy Me a Pie (ken je die app? ideaal) Melk, geitenmelk, nog iets? O ja, vanavond moeten we ook eten. Wel iets gezonds hoor, alleen op woensdag zijn ze allemaal thuis.

Woensdag? Verrek, dan heb ik nog maar een week voordat Maurits jarig is. En die jongen wordt 18, dus daar moet wel iets mee. Rijles ja, daar had hij het laatst over. Dan moet ik zijn vader even bellen want daar hadden we iets anders over afgesproken.

Bellen? Shit, ik heb mijn moeder nog niet gebeld en als ik die vrijdag wil meenemen naar het Zuidplein moet ik dat nu wél doen, anders kan ze zich niet 'voorbereiden' en wil ze niet mee. En dan wil ze voorlopig helemaal niks meer. Vrijdag gaan we naar de notaris … god ja, ik moest die tekst voor dat bedankkaartje nog maken. De uitvaart is opeens al vier weken geleden. En Robin moet ook nog iets van die tekst vinden, dus dan moet het echt vandaag want morgen zit ik bij ProDemos en vrijdag …

So far for de schone kunsten.

Ik ben aan het eind van de dag nog even naar de studio gegaan en om de bovenste laag van een oude etagère vast te lijmen en zo mijn ferme besluit nog een beetje vorm te geven. Maar de tekst is mooi geworden. En goedgekeurd door mijn broer inmiddels. Ook het gedichtje dat ik erbij maakte. Zes regels van niet meer dan drie woorden. Ik ben er bijna de hele dag mee bezig geweest. Ze dichten eigenlijk nog steeds niet. Maar ze zeggen wèl precies wat ik bedoelde.


Ga naar New Horizons van Bruno van den Elshout in museum Panorama Mesdag. 

Bruno maakte een jaar lang elk uur een foto van de zee bij Scheveningen (vanuit hetzelfde camerastandpunt). Dat zoiets gewoons, zulke onwaarschijnlijk mooie beelden kan opleveren. Mij raakte dat enorm.  

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

T I P